"Mijn levensverwachting was 18 jaar. Ik heb er al drie te gaan. Daarom kom ik elke dag naar de les alsof het een feestje is."

Andrés Marcio is 21 jaar oud, studeert journalistiek aan de CEU San Pablo Universiteit en spreekt met ontwapenende overtuiging . Hij lijdt aan een zeldzame, chronische ziekte met een onvoorspelbaar verloop, maar wat het meest indrukwekkend is, is niet zijn diagnose, maar zijn vreugde. "Al van kleins af aan wist ik dat ik bij de televisie of de radio wilde werken. Camera's maken me gek ," zegt hij, met die glimlach die hem nooit lijkt te verlaten. Hij zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, en misschien is het dat ook wel: voor hem is het vervullen van zijn droom een ​​kwestie van koppigheid, zoals hij zichzelf lachend omschrijft, maar ook van een universiteit die zich aanpast aan de behoeften van haar studenten.

Hij heeft aangeboren laminopathie, een uiterst zeldzame ziekte die slechts tien mensen in Spanje treft . "Ik zeg altijd dat het net een rommelmarkt is, want we hebben alles," vat hij humoristisch samen. Hij heeft ademhalingsfalen, een extreem lage longcapaciteit, een hangend hoofdsyndroom, beperkte mobiliteit en een ernstig hartprobleem waardoor hij 24 uur per dag een pacemaker met defibrillator moet dragen. "Het hart wordt steeds groter, en dat kan leiden tot kwaadaardige hartritmestoornissen en een plotselinge dood," legt hij uit. Maar hij voegt er snel aan toe: "We hebben een levensverwachting van 18 jaar. Ik heb er al drie gekregen, dus elke dag is een feest. Als ik wakker word, dank ik God en het leven dat we nog leven."

Het meest verrassende is dat hij alles op een natuurlijke manier deelt. Niet met berusting, maar met enthousiasme. "Ik geloof dat als je geest gezond is, de toestand van je lichaam secundair is", zegt hij. En in zijn geval schittert die geest: hij haalt goede cijfers, heeft een fantastisch geheugen, geeft motiverende lezingen en combineert zijn studie met zijn werk bij Telemadrid , dankzij het vertrouwen van Javier Callejo, een andere van zijn "verzorgers", erkent hij.

In de klas is hij gewoon een student, hoewel de weg ernaartoe niet makkelijk was, omdat hij door een andere universiteit werd afgewezen. Zijn moeder, Beatriz, erkent dit en ze heeft er altijd voor hem gestaan. "Toen Andrés zei dat hij journalistiek wilde studeren, leek het hem heel moeilijk," geeft ze toe. "Maar hij was er duidelijk over. We hebben hem altijd aangemoedigd zijn dromen na te jagen . En dankzij CEU maakt hij ze waar."

De universiteit, legt ze uit, had nog nooit met een dergelijk geval te maken gehad, maar ze deden het met het allerbelangrijkste: aanpassing en een van haar mantelzorgers zijn. "Vanaf het begin zeiden ze tegen ons: we kennen je situatie niet, maar we zullen alles doen wat in ons vermogen ligt," herinnert Beatriz zich. "En zo is het gegaan. Het meest waardevolle is dat ze je realiteit hebben kunnen begrijpen en zich eraan hebben kunnen aanpassen ." Voor de familie was het vinden van een universiteit die begrip, zorg en ondersteuning bood cruciaal: "Het geeft ons leven en absolute gemoedsrust," vat ze samen. "'s Ochtends voel ik me zo kalm wetende dat Andrés hier is, gelukkig en goed verzorgd."

Van zijn kant is hij duidelijk: "De waarden die ik benadruk aan CEU zijn talrijk, maar als ik moet kiezen, zou ik zeggen de verbondenheid, de vreugde die je voelt en de flexibiliteit," legt hij uit. "Hier is altijd iemand die naar je luistert, je aanmoedigt en je helpt. De mensen zijn blij. En dat merk je. Ik kom hier elke dag, dolblij ." Hij herinnert zich één dag in het bijzonder: hij had een examen, maar een taxistaking verhinderde hem te komen. "Ik schreef de professor en ze lieten me het de volgende dag doen. Ze begrijpen me, en dat is iets wat ik enorm waardeer."

Zijn klasgenoten zijn ook een essentieel onderdeel van zijn universiteitservaring. "Ze zijn de beste ter wereld," zegt hij gekscherend. "Natuurlijk, elk met zijn eigen ding: Jaime is een grote fan van Madrid, en ik kan hem dit jaar niet meer uitstaan. Gonzalo neemt de telefoon niet op als hij examens heeft, en als hij dat wel doet, zegt hij dat ik al drie uur met hem aan het praten ben. Natuurlijk! Ik ben dol op praten." Die medeplichtigheid strekt zich ook uit tot sociale media, waar hij zijn dagelijkse leven met humor en vanzelfsprekendheid deelt . "We uploaden dagelijks video's met mijn vrienden Jorge en Jaime. We laten alles zien wat ik doe, dus volg me: @andresmarciolona, ​​op TikTok en Instagram," zegt hij zonder aarzelen.

Voor Pablo Velasco Quintana, decaan van de Faculteit Geesteswetenschappen en Communicatiewetenschappen, is Andrés' geval een voorbeeld van de toewijding van CEU aan gepersonaliseerd onderwijs. "Onze universiteit is ontstaan ​​vanuit de wens om het algemeen belang te dienen. En dat betekent elke student leren kennen en het beste in hen naar boven halen ", zegt hij. "Wanneer we studenten tegenkomen die complexe medische situaties doormaken, luisteren we eerst naar hen. En van daaruit ondersteunen we hen. Het gaat niet alleen om faciliteren, maar ook om zorgzaamheid."

Deze zorg is geen uitzondering, maar maakt deel uit van het DNA van de universiteit. "De universiteit is een gemeenschap van studenten en docenten die samen op zoek gaan naar de waarheid, met tutoren die vanaf het eerste jaar worden aangesteld. En daarom moet ze innovatief zijn: omdat geen twee studenten hetzelfde zijn , en omdat elk verhaal het verdient om ten volle beleefd te worden", aldus de decaan.

Beatriz geeft intussen een boodschap aan andere ouders in soortgelijke situaties: "In eerste instantie voel je je beschermend. Houd ze thuis, neem geen risico's. Maar om gelukkig te zijn, moet je dapper zijn . En uiteindelijk loont het altijd."

En Andrés bewijst het . Elke dag. Met zijn aanstekelijke lach, zijn rugzak op zijn schouder en zijn stralende manier van leven .